Beroepsziekten en Bewijslast: Commentaar op Beschikking nr. 22592 van 2024
In het Italiaanse juridische landschap biedt beschikking nr. 22592 van 9 augustus 2024, uitgevaardigd door het Hof van Cassatie, belangrijke verduidelijkingen met betrekking tot de bewijslast in geval van beroepsziekten. De uitspraak, waarin M. (T.) en I. (R.) tegenover elkaar stonden, behandelt het delicate onderwerp van het causale verband tussen ziekte en werkzaamheden, en schetst de verschillen tussen ziekten die in tabellen zijn opgenomen en ziekten die daarin niet zijn opgenomen.
De Wettelijke Context
In Italië worden beroepsziekten voornamelijk geregeld door het d.P.R. nr. 1124 van 1965 en het d.lgs. nr. 38 van 2000. Deze normen voorzien in de toepassing van specifieke tabellen, die ziekten opsommen die verband houden met schadelijke werkzaamheden. Hierin komt het fundamentele beginsel dat door het Hof is vastgesteld, tot uiting: in gevallen waarin een ziekte in deze tabellen is opgenomen, hoeft de werknemer enkel aan te tonen dat hij aan de ziekte lijdt en schadelijke werkzaamheden heeft verricht, om het oorzakelijke verband te laten vermoeden.
Bewijslast en Ziekten in Tabellen
De door de beschikking uitgedrukte hoofdregel is duidelijk:
Beroepsziekten in tabellen - Bewijslast rust op de werknemer - Inhoud - Bewijs van het causale verband - Uitsluiting - Beroepsziekten niet in tabellen - Bewijslast - Inhoud. Wat betreft de verzekering tegen beroepsziekten, wanneer de ziekte is opgenomen in de bijlage bij het d.P.R. nr. 1124 van 1965 en vervolgens bij het d.lgs. nr. 38 van 2000, is het voor de werknemer voldoende om aan te tonen dat hij eraan lijdt en dat hij werkzaamheden heeft verricht die schadelijk zijn, omdat in dat geval, mits de ziekte zich heeft gemanifesteerd binnen de in de tabel aangegeven periode, het oorzakelijke verband wettelijk wordt vermoed, terwijl in het geval dat de ziekte niet onder de tabel valt, het causale verband door de werknemer moet worden bewezen volgens de gebruikelijke criteria en, bij betwisting, de vaststelling van de toerekenbaarheid van de ziekte aan de tabel een feitelijke beoordeling is die is voorbehouden aan de rechter in eerste aanleg.
Uit deze hoofdregel blijkt het belang van de context van de tabellen: voor de opgenomen ziekten heeft de werknemer een vereenvoudigde weg om de erkenning van de beroepsziekte te verkrijgen, aangezien het verband wordt vermoed. Voor ziekten die niet in de tabellen zijn opgenomen, wordt de werknemer echter opgeroepen om concrete bewijzen te leveren van het verband tussen zijn ziekte en de werkzaamheden.
Conclusies
Beschikking nr. 22592 van 2024 vormt een belangrijk referentiepunt voor de rechten van werknemers die lijden aan beroepsziekten. Het verduidelijkt niet alleen de bewijslast, maar benadrukt ook de noodzaak van een correcte interpretatie van de tabellen van beroepsziekten. In een context waarin de gezondheid van werknemers moet worden beschermd, is het van fundamenteel belang dat de normen met strengheid worden toegepast, waardoor een eerlijk evenwicht wordt gewaarborgd tussen de rechten van werknemers en de verantwoordelijkheden van bedrijven.
