Gewone Jurisdictie en Onderhuur: Analyse van Arrest nr. 23377 van 2024
Op 30 augustus 2024 heeft het Hof van Cassatie uitspraak gedaan in arrest nr. 23377, dat een onderwerp van aanzienlijk belang voor de luchthaven- en commerciële sector behandelt: de bevoegde jurisdictie inzake de onderhuur van luchthavenruimtes voor "niet-luchtvaartgebonden" commerciële activiteiten, met name in de voedings- en drankenbranche. Dit arrest biedt belangrijke inzichten voor marktdeelnemers en advocaten die zich bezighouden met geschillen op dit gebied.
De Context van het Arrest
Het door het Hof geanalyseerde geschil betrof de onderhuur van commerciële ruimtes binnen een luchthaven. Het is belangrijk op te merken dat de rechter heeft bepaald dat dergelijke kwesties onder de gewone jurisdictie vallen, en niet onder de administratieve jurisdictie. Dit werd gemotiveerd door twee belangrijke overwegingen:
- Subjectief profiel: De onderverhuurder kan niet worden beschouwd als een publiekrechtelijk orgaan of een publieke onderneming, maar eerder als een private entiteit met een exclusief recht.
- Objectief profiel: "Niet-luchtvaartgebonden" commerciële activiteiten vallen niet onder de diensten die noodzakelijk zijn voor luchtvervoer, maar zijn eerder bijkomstige activiteiten, beheerd op verzoek van de klant en autonoom vergoed.
De Wettelijke Verwijzing
Onderhuur van luchthavenruimtes voor "niet-luchtvaartgebonden" commerciële activiteiten (zogenaamde "food and beverage") - Betreffend geschil - Jurisdictie van de gewone rechter - Bestaan - Grondslag. Het geschil betreffende de onderhuur van luchthavenruimtes voor "niet-luchtvaartgebonden" commerciële activiteiten (zogenaamde "food and beverage"), binnen het luchthavendomein, behoort tot de gewone jurisdictie, aangezien geen van de vereiste voorwaarden ex art. 133, lid 1, sub e), c.p.a. voor devolutie naar de administratieve jurisdictie aanwezig is; onder het subjectieve profiel kan bij de onderverhuurder geen sprake zijn van de aard van een publiekrechtelijk orgaan, noch van een publieke onderneming, maar wel van een private entiteit die houder is van een exclusief recht, terwijl onder het objectieve profiel de onderhuur van ruimtes voor "niet-luchtvaartgebonden" commerciële activiteiten buiten de activiteiten valt die instrumenteel zijn voor de operaties van de luchthavenexploitant in de zogenaamde "speciale sectoren" - niet vallend onder de limitatieve lijst van grondafhandelingsdiensten, die voorafgaan aan het luchtvervoer, maar een louter facultatieve activiteit vormend, die alleen op verzoek van de klant wordt verleend en door deze autonoom wordt vergoed - met als gevolg dat de gunning van deze dienst, van louter commerciële aard, niet onderworpen is aan de regels van openbare aanbesteding en resulteert in een privaatrechtelijk contract.
Conclusies
Arrest nr. 23377 van 2024 benadrukt een belangrijk juridisch beginsel met betrekking tot de jurisdictie in commerciële geschillen met betrekking tot luchthavenruimtes. Het verduidelijkt dat, bij gebreke van een directe verbinding met luchtvervoerdiensten, kwesties met betrekking tot onderhuur onder de gewone jurisdictie vallen en worden opgelost binnen het kader van het privaatrecht. Deze aanpak kan toekomstige juridische beslissingen beïnvloeden en biedt een duidelijker kader voor bedrijven die in deze sector opereren, waardoor meer rechtszekerheid in hun commerciële activiteiten wordt gegarandeerd.
