คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 28429/2024: อุบัติเหตุระหว่างเดินทางและการนิยามกิจกรรมการทำงาน
คำวินิจฉัยล่าสุดของศาลฎีกา ด้วยคำสั่งที่ 28429 ลงวันที่ 5 พฤศจิกายน 2024 ได้ให้คำชี้แจงที่สำคัญเกี่ยวกับการจำแนกประเภทของอุบัติเหตุจากการทำงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับแนวคิดของอุบัติเหตุระหว่างเดินทาง คำพิพากษานี้อยู่ในบริบททางกฎหมายที่การแยกแยะระหว่างกิจกรรมการทำงานและการเดินทางไปทำงานมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการคุ้มครองสิทธิของคนงาน
กรณีของ A.A. และ INAIL
ผู้ยื่นอุทธรณ์ A.A. ได้ยื่นคำร้องขอให้รับรองว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางซึ่งเขาเชื่อว่าอยู่ในขอบเขตของกิจกรรมการทำงานนั้นสามารถรับค่าสินไหมทดแทนได้ แต่ศาลอุทธรณ์เมือง Trieste ไม่ได้ให้การรับรองนี้ ทำให้ A.A. ต้องยื่นอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
เวลาที่ใช้ในการเดินทางไปยังสถานที่ทำงานถือเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมการทำงานที่แท้จริง เมื่อการเดินทางนั้นมีความจำเป็นต่อการปฏิบัติงาน
หลักการทางกฎหมายและการพิจารณา
ศาลฎีกาได้ยอมรับคำอุทธรณ์ของ A.A. โดยเน้นย้ำว่าศาลอุทธรณ์ได้ละเลยที่จะพิจารณาถึงความจำเป็นของการเดินทาง ตามหลักกฎหมาย การเดินทางเพื่อไปยังสถานที่ทำงานสามารถรับค่าสินไหมทดแทนได้หากเชื่อมโยงกับกิจกรรมการทำงานอย่างแท้จริง ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่จะต้องวิเคราะห์บริบทที่เกิดอุบัติเหตุขึ้น:
- หากคนงานอยู่ภายใต้การควบคุมของนายจ้างในขณะเกิดอุบัติเหตุ
- หากการเดินทางนั้นจำเป็นสำหรับการปฏิบัติหน้าที่การงาน
- หากมีพฤติกรรมที่ผิดปกติจากคนงานซึ่งอาจตัดความเชื่อมโยงเชิงสาเหตุ
ในกรณีของ A.A. ศาลฎีกาได้พิจารณาว่าการเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้างเป็นส่วนหนึ่งของชั่วโมงการทำงาน และดังนั้นจึงควรจำแนกประเภทเป็นอุบัติเหตุจากการทำงาน ซึ่งแตกต่างจากที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยไว้
บทสรุป
คำตัดสินของศาลฎีกาถือเป็นชัยชนะที่สำคัญสำหรับสิทธิของคนงานและเป็นบรรทัดฐานทางกฎหมายที่สำคัญ การแยกแยะระหว่างอุบัติเหตุระหว่างเดินทางและกิจกรรมการทำงานไม่ใช่เพียงรูปแบบ แต่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในแง่ของค่าสินไหมทดแทน เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่คนงานและนายจ้างจะต้องรับทราบหลักการเหล่านี้เพื่อปกป้องตนเองอย่างเหมาะสมในกรณีที่เกิดอุบัติเหตุจากการทำงาน
