Beroepsaansprakelijkheid in de gezondheidszorg: commentaar op de uitspraak van de Rechtbank van Vicenza nr. 262/2023

Op 2 februari 2023 heeft de Rechtbank van Vicenza een uitspraak gedaan van bijzonder belang op het gebied van beroepsaansprakelijkheid in de gezondheidszorg, waarbij de vorderingen tot schadevergoeding van P.A.L.F. voor de dood van haar moeder, B.R., als gevolg van een Covid-19-besmetting tijdens een ziekenhuisopname, zijn afgewezen. De uitspraak heeft verschillende juridische en feitelijke aspecten belicht die een zorgvuldige analyse verdienen.

Het geval en de vorderingen van de eiseres

De zaak was aangespannen door P.A.L.F., die beweerde dat de Covid-19-besmetting had plaatsgevonden in het San Bortolo Ziekenhuis van Vicenza, als gevolg van nalatigheid van de zorginstelling. De eiseres vorderde schadevergoeding voor materiële en immateriële schade, waarbij de vorderingen werden gekwantificeerd op meer dan 367.000 euro.

• Materiële schade voor begrafeniskosten: 2.700 euro.
• Immateriële schade voor verlies van ouder-kindrelatie: 284.394,30 euro.
• Terminale biologische schade: 30.000 euro.
• Terminale morele schade: 50.000 euro.

De verweerder, de Azienda ULSS 8 B., voerde daarentegen aan dat de besmetting mogelijk vóór de opname had plaatsgevonden en dat er geen nalatigheid was vastgesteld bij de behandeling van de patiënt.

De aansprakelijkheid van de zorginstelling moet worden bewezen met een causaal verband tussen de besmetting en het handelen van de instelling.

De beoordelingen van de Rechtbank

De Rechter, na onderzoek van het bewijs, benadrukte dat de patiënt op 1 april 2020 was opgenomen en dat de op 2 en 6 april uitgevoerde tests negatief waren. Alleen de test van 15 april toonde een positieve uitslag voor het virus, wat suggereerde dat de besmetting mogelijk vóór de opname had plaatsgevonden. Dit leidde de Rechter tot de conclusie dat het bewijs van het causale verband tussen het handelen van de instelling en het overlijden niet voldoende was aangetoond.

Bovendien werd vastgesteld dat het ziekenhuis de veiligheidsprotocollen had nageleefd die in die kritieke periode van kracht waren. Getuigenissen van verschillende zorgverleners bevestigden de invoering van adequate beschermingsmaatregelen om de verspreiding van het virus te voorkomen.

Conclusies

De uitspraak van de Rechtbank van Vicenza vertegenwoordigt een belangrijk precedent op het gebied van aansprakelijkheid in de gezondheidszorg. Het benadrukt de noodzaak om een duidelijk causaal verband aan te tonen tussen het handelen van de instelling en de schade die de patiënt heeft geleden. Bovendien onderstreept het hoe de preventieve maatregelen die ziekenhuizen tijdens de pandemische noodsituatie hebben genomen, als adequaat werden beschouwd om de aansprakelijkheid voor ziekenhuisinfecties uit te sluiten.

Concluderend, ondanks het verdriet van het verlies, vereist de jurisprudentie solide en duidelijke bewijzen bij het toewijzen van aansprakelijkheid in complexe contexten zoals de gezondheidszorg, met name in een periode die gekenmerkt werd door onzekerheden zoals die van de Covid-19-pandemie.