Onafhankelijkheid van de attestator bij preventief akkoord: Analyse van beschikking nr. 20059 van 2024

Het Hof van Cassatie heeft met beschikking nr. 20059 van 22 juli 2024 een cruciaal onderwerp binnen insolventieprocedures behandeld, namelijk de onafhankelijkheid van de attestator bij een preventief akkoord. Deze beslissing valt binnen een complex regelgevend kader en vereist een zorgvuldige analyse van de subjectieve vereisten die zijn vastgelegd in de faillissementswet en het Burgerlijk Wetboek.

De Wettelijke Context

De Italiaanse faillissementswet, met name de artikelen 67, lid 3, sub d) en 161, lid 3, leggen de toelatingscriteria voor een preventief akkoord vast. De onafhankelijkheid van de attestator is essentieel om de transparantie en correctheid van de procedure te waarborgen. Het Hof heeft verduidelijkt dat de attestator geen relaties mag hebben met de schuldenaar die zijn onpartijdigheid kunnen aantasten. Dit is van bijzonder belang, aangezien een niet-onafhankelijke attestatie het vertrouwen van belanghebbenden in de insolventieprocedure kan ondermijnen.

De Uitspraak en de Gevolgen

Attestator - Subjectieve vereisten - Onafhankelijkheid ten opzichte van de schuldenaar - Symptomatische hypothese van de artikelen 67, lid 3, sub d), faillissementswet en 2399 Burgerlijk Wetboek - Inhoud - Grenzen - Feiten. Wat betreft de toelaatbaarheid van een preventief akkoord, voldoet de aangewezen professional overeenkomstig artikel 161, lid 3, faillissementswet niet aan de onafhankelijkheidseisen van de artikelen 67, lid 3, sub d), faillissementswet en 2399 Burgerlijk Wetboek, indien hij met de schuldenaar enige relatie heeft gehad, van duurzame aard of bestemd om in de tijd te worden afgesloten met de uitvoering van een zelfstandige opdracht, hetzij op het moment van de aanvraag van het akkoord, hetzij reeds afgesloten in een periode die voorafgaat aan de vijf jaar vóór de datum van de opdracht. (In dit geval heeft het Hof van Cassatie de bestreden beslissing vernietigd, die, door het vermoeden van niet-onafhankelijkheid te beperken tot gevallen van voortdurende activiteiten ten gunste van de verzoekende ondernemer, de eerder verleende opdracht aan de attestator om een beëdigde expertise op te stellen als irrelevant had beschouwd, aangezien het een eenmalige prestatie betrof).

Het Hof heeft een eerdere beslissing vernietigd, waarbij werd benadrukt dat zelfs een eenmalige opdracht (una tantum) valt onder de situaties die de onafhankelijkheid van de attestator kunnen aantasten. Dit aspect is cruciaal omdat het de reikwijdte van de regels inzake onafhankelijkheid vergroot, wat suggereert dat elke relatie, zelfs een incidentele, zorgvuldig moet worden overwogen.

Conclusies

Samenvattend vertegenwoordigt beschikking nr. 20059 van 2024 een belangrijke stap in de definitie van de onafhankelijkheidseisen voor attestatoren bij preventieve akkoorden. Professionals in de sector moeten bijzondere aandacht besteden aan deze vereisten om te voorkomen dat de geldigheid van hun attestaties en, bijgevolg, de toelaatbaarheid van het akkoord zelf, in gevaar komt. De door het Hof van Cassatie geboden duidelijkheid in deze context is een belangrijk referentiepunt voor de juridische en financiële wereld, die altijd maximale transparantie en correctheid in insolventieprocedures moet waarborgen.