ความรับผิดทางวิชาชีพของผู้สอบบัญชี: คำตัดสินของศาลอุทธรณ์เมืองเนเปิลส์
คำตัดสินล่าสุดที่เลขที่ 2408 ลงวันที่ 31 พฤษภาคม 2024 ของศาลอุทธรณ์เมืองเนเปิลส์ ได้ให้ข้อคิดที่สำคัญเกี่ยวกับความรับผิดทางวิชาชีพของผู้สอบบัญชีและการจัดการพยานหลักฐานในบริบททางภาษี ศาลได้พิจารณาคดีที่ผู้ประกอบการรายหนึ่ง ชื่อ P1 ได้ฟ้องร้องผู้สอบบัญชีของตน ชื่อ C1 สำหรับความเสียหายที่เกิดจากข้อผิดพลาดในการจัดการเรื่องการขอคืนภาษีมูลค่าเพิ่ม
คดีและการตัดสินของศาลชั้นต้นเมืองโนลา
ในชั้นต้น ศาลชั้นต้นเมืองโนลาได้ตัดสินว่าผู้สอบบัญชีมีความรับผิด แต่จำกัดค่าเสียหายเฉพาะค่าปรับที่หน่วยงานสรรพากรเรียกเก็บ ซึ่งมีจำนวน 7,409 ยูโร P1 ซึ่งไม่พอใจ ได้ยื่นอุทธรณ์ โดยโต้แย้งการประเมินพยานหลักฐานและจำนวนค่าเสียหาย
ความรับผิดของผู้สอบบัญชีต้องอยู่ภายใต้การละเมิดหน้าที่ความระมัดระวังตามสมควรที่คาดหวังได้ตามมาตรา 1176 วรรคสอง และ 2236 ประมวลกฎหมายแพ่ง
เหตุผลของการอุทธรณ์และการตอบสนองของศาล
ศาลอุทธรณ์ได้ยอมรับคำอุทธรณ์และกลับคำตัดสินของศาลชั้นต้น โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของพยานหลักฐานในบริบททางภาษี และชี้ให้เห็นว่าความระมัดระวังทางวิชาชีพกำหนดให้ผู้สอบบัญชีต้องจัดการเรื่องภาษีด้วยความใส่ใจสูงสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้พิพากษาเห็นว่าศาลชั้นต้นเมืองโนลาได้ตัดสินผิดพลาดในการไม่เชื่อถือพยานบางราย ซึ่งมีความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับคู่กรณี
- ผู้สอบบัญชีต้องรับประกันการช่วยเหลือลูกค้าอย่างเหมาะสม
- ภาระการพิสูจน์การผิดสัญญาตกอยู่กับผู้ประกอบวิชาชีพ
- ความระมัดระวังตามสมควรที่ต้องการคือความระมัดระวังของผู้ประกอบวิชาชีพที่มีคุณสมบัติ
บทสรุป
คำตัดสินของศาลอุทธรณ์เมืองเนเปิลส์ยืนยันถึงความจำเป็นในการประเมินพยานหลักฐานอย่างเข้มงวดในเรื่องความรับผิดทางวิชาชีพ โดยระบุว่าความสัมพันธ์ทางครอบครัวไม่สามารถบั่นทอนความน่าเชื่อถือของพยานได้โดยอัตโนมัติ การตัดสินใจนี้ถือเป็นบรรทัดฐานที่สำคัญสำหรับผู้ประกอบวิชาชีพในภาคส่วนนี้ โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของการปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายด้วยความระมัดระวัง และการจัดทำเอกสารการสื่อสารและเรื่องที่จัดการอย่างเหมาะสม เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบที่สร้างความเสียหายต่อลูกค้าของตน
