Commentaar op beschikking nr. 20013 van 2024: Herroeping van uitspraken van het Hof van Cassatie

De recente beschikking nr. 20013 van 19 juli 2024, uitgevaardigd door het Hof van Cassatie, biedt een belangrijke reflectie op het onderwerp van de herroeping van uitspraken. Dit besluit verduidelijkt de vereisten die nodig zijn om een fout als relevant te beschouwen volgens artikel 395, lid 4, van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (WBR). In dit artikel analyseren we de belangrijkste punten van de uitspraak en de implicaties die deze heeft voor toekomstige beroepen.

De vereisten voor herroeping van uitspraken

Het Hof heeft bepaald dat de relevante fout, in de zin van art. 395, lid 4, WBR, aan specifieke vereisten moet voldoen:

• Het moet bestaan uit een verkeerde waarneming van de feiten van de zaak.
• Het mag niet betrekking hebben op de interpretatieve en beoordelende activiteit.
• Het moet de kenmerken van absolute duidelijkheid en onmiddellijke herkenbaarheid bezitten.
• Het moet essentieel en doorslaggevend zijn voor de uitspraak.
• Het mag alleen betrekking hebben op de stukken die intern zijn aan de cassatieprocedure.

In het bijzonder heeft het Hof benadrukt dat de fout van dien aard moet zijn dat deze alleen kan worden vastgesteld door een vergelijking tussen de aangevochten uitspraak en de processtukken. Dit impliceert dat de verzoeker niet simpelweg kan klagen over het niet behandelen van reeds ingediende gronden, zoals in het specifieke geval, maar een waarnemingsfout in de feiten moet aantonen.

De specificiteit van de feitelijke fout

In het algemeen. Wat betreft de herroeping van uitspraken van het Hof van Cassatie, de relevante fout in de zin van art. 395, lid 4, WBR: a) bestaat uit een verkeerde waarneming van de feiten van de zaak die heeft geleid tot de veronderstelling van het bestaan of niet-bestaan van een feit, waarvan de waarheid onbetwistbaar wordt uitgesloten of vastgesteld door de processtukken (mits het feit waarop de vermeende fout betrekking heeft geen onderwerp van discussie tussen de partijen is geweest); b) mag niet betrekking hebben op de interpretatieve en beoordelende activiteit; c) moet de kenmerken van absolute duidelijkheid en onmiddellijke herkenbaarheid bezitten op basis van een loutere vergelijking tussen de aangevochten uitspraak en de processtukken; d) moet essentieel en doorslaggevend zijn; e) mag alleen betrekking hebben op de stukken die intern zijn aan de cassatieprocedure en mag uitsluitend invloed hebben op de uitspraak van het Hof. (In dit geval heeft het Hof de grond van het beroep onontvankelijk verklaard, waarmee de verzoeker, in plaats van een waarnemingsfout in de feiten aan te tonen, heeft geklaagd over het niet behandelen van de gronden die in het oorspronkelijke beroep waren uiteengezet, en aldus een hernieuwd oordeel over de verworpen gronden van het cassatieberoep heeft gevraagd).

Het Hof heeft in het onderhavige geval het door de verzoeker ingediende beroep onontvankelijk verklaard, omdat deze geen waarnemingsfout in de feiten kon aantonen, maar simpelweg een niet-behandeling van reeds uiteengezette gronden had aangegeven. Dit dient om te herhalen dat herroeping niet kan worden gebruikt als een extra rechtsmiddel, maar strikt moet voldoen aan de hierboven genoemde vereisten.

Conclusies

Beschikking nr. 20013 van 2024 vertegenwoordigt een belangrijke bevestiging van de strikte interpretatie die het Hof van Cassatie heeft aangenomen met betrekking tot de herroeping van uitspraken. Advocaten en juridische professionals moeten bijzondere aandacht besteden aan deze vereisten bij het beoordelen van de mogelijkheid van een herroepingsberoep, aangezien het niet naleven van de door het Hof vastgestelde voorwaarden kan leiden tot de onontvankelijkheid van het beroep zelf. Dit benadrukt niet alleen het belang van nauwkeurigheid in juridische procedures, maar ook de noodzaak van een grondige analyse van de feiten van de zaak alvorens juridische stappen te ondernemen.