Σχολιασμός της Απόφασης υπ' αριθμ. 32767/2024: Δικαστικά Έξοδα και Ένσταση Εκτέλεσης
Η απόφαση υπ' αριθμ. 32767/2024, που δημοσιεύθηκε στις 21 Αυγούστου 2024, προσφέρει μια σημαντική ευκαιρία προβληματισμού σχετικά με τη διαχείριση των δικαστικών εξόδων στο πλαίσιο ενός περιστατικού εκτέλεσης. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ένσταση εκτέλεσης που αποσκοπεί στην επαναπροσδιορισμό των δικαστικών εξόδων, τα οποία έχουν καθοριστεί σε απόφαση μη εκδίκασης λόγω παύσης του ποινικού διωγμού συνεπεία αποδοχής αίτησης για υφ' όρον αναστολή, δεν είναι παραδεκτή. Αυτή η διευκρίνιση είναι κρίσιμη για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι διαφορές που αφορούν τα δικαστικά έξοδα.
Το Νομικό Πλαίσιο
Το ζήτημα που αντιμετώπισε το Δικαστήριο εντάσσεται σε ένα σύνθετο νομικό πλαίσιο. Πράγματι, το άρθρο 615 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας καθορίζει τις διαδικασίες αντίρρησης στην αναγκαστική εκτέλεση, ενώ ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας παρέχουν τις βάσεις για τη διαχείριση των παύσεων των ποινικών αδικημάτων. Το Δικαστήριο επανέλαβε ότι, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο ποινικός δικαστής δεν μπορεί να ασχοληθεί με το αίτημα επαναπροσδιορισμού των εξόδων, αλλά πρέπει να παραπέμψει το ζήτημα στον πολιτικό δικαστή.
Η Μέγιστη της Απόφασης
Ένσταση εκτέλεσης - Σκοπός η επαναπροσδιορισμός των δικαστικών εξόδων που καθορίστηκαν σε απόφαση μη εκδίκασης λόγω παύσης του ποινικού διωγμού συνεπεία αποδοχής αίτησης για υφ' όρον αναστολή - Παραδεκτό - Αποκλεισμός - Απαραίτητη υποβολή αντίρρησης ενώπιον του πολιτικού δικαστή. Σχετικά με τα δικαστικά έξοδα, είναι απαράδεκτη η ένσταση εκτέλεσης που υποβάλλεται με σκοπό την επαναπροσδιορισμό των δικαστικών εξόδων που καθορίστηκαν με την απόφαση μη εκδίκασης λόγω παύσης του ποινικού διωγμού συνεπεία παύσης του ποινικού διωγμού, καθώς η αίτηση πρέπει να υποβληθεί ενώπιον του πολιτικού δικαστή με τις μορφές της αντίρρησης στην αναγκαστική εκτέλεση κατά το άρθρο 615 κ.π.δ. (Στην αιτιολογία, το Δικαστήριο διευκρίνισε ότι ο ποινικός δικαστής που εσφαλμένα έχει επιληφθεί του ζητήματος υποχρεούται να κηρύξει μη εκδίκαση επί του αιτήματος και όχι έλλειψη δικαιοδοσίας, ώστε να μην αποκλειστεί η επανυποβολή της αίτησης στον πολιτικό δικαστή).
Αυτή η μέγιστη καταδεικνύει σαφώς ότι η προσφυγή στην ένσταση εκτέλεσης είναι απαράδεκτη υπό αυτές τις συνθήκες. Το Δικαστήριο, επομένως, προσκαλεί στην τήρηση της νόμιμης οδού, προτείνοντας ένα απαραίτητο πέρασμα μέσω του πολιτικού δικαστή για την επίλυση των διαφορών που αφορούν τα δικαστικά έξοδα.
Συμπεράσματα
Η απόφαση υπ' αριθμ. 32767/2024 αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προς την νομική σαφήνεια σχετικά με τα δικαστικά έξοδα και τις ενστάσεις εκτέλεσης. Η διάκριση μεταξύ των αρμοδιοτήτων του ποινικού δικαστή και εκείνων του πολιτικού δικαστή όχι μόνο αποφεύγει δικαιοδοτικές συγκρούσεις, αλλά προσφέρει επίσης μια σαφέστερη οδό για τους πολίτες που αντιμετωπίζουν σύνθετα νομικά ζητήματα. Είναι, επομένως, θεμελιώδες οι νομικοί φορείς και οι ίδιοι οι πολίτες να ενημερώνονται για αυτές τις δυναμικές, προκειμένου να διαχειρίζονται καλύτερα τα νομικά τους αιτήματα.
