Commentaar op Verordening nr. 20107 van 2024: Onontvankelijkheid en grenzen van de rechterlijke bevoegdheid van de rekenkamer

De recente Verordening nr. 20107 van 22 juli 2024, uitgevaardigd door het Hof van Cassatie, biedt belangrijke verduidelijkingen over de rechterlijke bevoegdheid van de rekenkamer en de beroepsmogelijkheden tegen beslissingen van de Corte dei Conti. In het bijzonder behandelt de uitspraak de onontvankelijkheid van het cassatieberoep, waarbij wordt benadrukt hoe het niet aanvechten van een afwijzing op de merites verdere mogelijkheden tot betwisting kan uitsluiten.

De context van de uitspraak

In het onderhavige geval werd de eiser C. (G. A.) geconfronteerd met een beslissing van de Corte dei Conti die zijn beroep om twee fundamentele redenen had afgewezen: enerzijds, de onontvankelijkheid wegens gebrek aan rechtsmacht, en anderzijds, de afwijzing op de merites wegens ongegrondheid. Het Hof oordeelde dat, bij gebreke van een beroep tegen de tweede beslissing, het cassatieberoep niet kan worden aanvaard.

(BEROEP TOT) - BIJZONDERE JURISDICTIES (BEZWAARLIJKHEID) - REKENKAMER In het algemeen. Indien de rechter van de rekenkamer in hoger beroep het beroep afwijst op basis van twee concurrerende redenen voor de beslissing - de ene van onontvankelijkheid, wegens het niet voldoen aan een van de hypotheses van artikel 172 van wetsdecreet nr. 174 van 2016 (wetboek van de rechterlijke bevoegdheid van de rekenkamer) of wegens schade aan de staatskas of een rekeningafrekening, en de andere van afwijzing op de merites, wegens ongegrondheid van de redenen waarop het verzoek is gebaseerd -, leidt het nalaten van een beroep tegen deze laatste beslissing tot de onontvankelijkheid van het cassatieberoep ex artikel 111, lid 8, van de Grondwet, aangezien er geen sprake kan zijn van een gebrek aan belang van de partij bij de indiening ervan vanwege de voorafgaande afwijzing van de bevoegdheid tot oordelen door de Corte dei Conti, aangezien het nog steeds gaat om de schending van de interne grenzen van de rechtsmacht, die vreemd is aan de reikwijdte van de wettelijkheidscontrole bedoeld in het bovengenoemde artikel 111, lid 8, van de Grondwet.

De juridische implicaties

Deze uitspraak benadrukt een cruciaal aspect van het Italiaanse rekenkamerrecht: de noodzaak om alle beslissingen aan te vechten die de uiteindelijke uitkomst van de procedure kunnen beïnvloeden. Het beginsel van proceseconomie en het recht op toegang tot de rechter vereisen immers een zorgvuldige beoordeling van de beslissingen die men wenst aan te vechten. Indien een beoordeling op de merites wordt nagelaten, leidt dit automatisch tot de onontvankelijkheid van het cassatieberoep, zoals bepaald in artikel 111 van de Grondwet.

• Relevantie van de dubbele ratio decidendi in de beslissing van de Corte dei Conti.
• Verplichting om alle beslissingen aan te vechten om het recht op beroep te behouden.
• Gevolgen van het gebrek aan bevoegdheid tot oordelen en de invloed daarvan op de wettigheid van het beroep.

Conclusies

Concluderend vertegenwoordigt Verordening nr. 20107 van 2024 een belangrijke stap in het begrip van de rechtsmacht van de Corte dei Conti en de beroepsmogelijkheden tegen haar beslissingen. Het is van essentieel belang dat de betrokkenen bij procedures van de rekenkamer de implicaties van de verschillende beslissingen volledig begrijpen en het belang van een adequate verdediging in het proces. De uitspraak verduidelijkt dat het nalaten van een beroep tegen een beslissing tot afwijzing op de merites kan leiden tot de onmogelijkheid om in cassatie te gaan, waardoor de mogelijkheden tot bescherming van rechten worden beperkt.