คำสั่งหมายเลข 15639 เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน 2024 ของศาลฎีกาได้หยิบยกประเด็นสำคัญเกี่ยวกับอำนาจศาลในข้อพิพาทที่เกี่ยวข้องกับการเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนที่เกิดจากสัญญาเช่า คำพิพากษานี้เป็นส่วนหนึ่งของบริบททางกฎหมายที่การแบ่งแยกระหว่างอำนาจของศาลแขวงและศาลชั้นต้นมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการรับประกันการบริหารงานยุติธรรมที่มีประสิทธิภาพ
ในกรณีที่พิจารณา ศาลได้กล่าวถึงประเด็นเรื่องอำนาจศาล โดยกำหนดว่าการเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนที่เกิดขึ้นจากสัญญาเช่า แม้ว่าจะมีมูลค่าไม่เกินห้าพันยูโร ก็ไม่อยู่ในอำนาจของศาลแขวง หลักการนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เนื่องจากหมายความว่าข้อพิพาทดังกล่าวจะต้องได้รับการพิจารณาโดยศาลชั้นต้นเท่านั้น
“การเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนที่เกิดจากความสัมพันธ์ในการเช่า - มูลค่าไม่เกินขีดจำกัดตามมาตรา 7 วรรค 1 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง - อำนาจศาลแขวง - การยกเว้น - กรณีศึกษา ในส่วนที่เกี่ยวกับ การเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนที่เกิดจากสัญญาเช่า แม้ว่ามูลค่าจะไม่เกินขีดจำกัดห้าพันยูโรตามมาตรา 7 วรรค 1 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ต้องยกเว้นอำนาจของศาลแขวง เนื่องจากเป็นเรื่องที่ถือว่าสงวนไว้สำหรับอำนาจของศาลชั้นต้น (ในกรณีนี้ ศาลฎีกาได้ยืนยันอำนาจของศาลชั้นต้นในการฟ้องร้องเรียกเงินคืนที่ชำระเกินโดยไม่ชอบด้วยกฎหมายเกี่ยวกับค่าส่วนกลางที่ผู้เช่าชำระ)”
คำพิพากษาชี้แจงว่าอำนาจของศาลชั้นต้นไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของมูลค่า แต่ยังเป็นเรื่องของลักษณะทางกฎหมายด้วย ศาล โดยสอดคล้องกับคำพิพากษาครั้งก่อนๆ ย้ำถึงความสำคัญของการรับประกันการพิจารณาข้อพิพาทเกี่ยวกับการเช่าที่เหมาะสม เนื่องจากอาจเกี่ยวข้องกับประเด็นที่ซับซ้อนซึ่งเชื่อมโยงกับสิทธิและหน้าที่ซึ่งกันและกันระหว่างผู้ให้เช่าและผู้เช่า
คำสั่งหมายเลข 15639 ปี 2024 ถือเป็นก้าวสำคัญในการชี้แจงอำนาจศาลในเรื่องสัญญาเช่า ศาลฎีกา ด้วยการตัดสินใจครั้งนี้ ไม่เพียงแต่กำหนดขีดจำกัดที่ชัดเจนสำหรับอำนาจของศาลแขวงเท่านั้น แต่ยังเน้นย้ำถึงความสำคัญของการพิจารณาข้อพิพาทเกี่ยวกับการเช่าด้วยความใส่ใจที่สมควร เพื่อให้สิทธิของคู่กรณีได้รับการคุ้มครองอย่างเหมาะสม เป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ผู้ที่เกี่ยวข้องกับข้อพิพาทดังกล่าวจะต้องขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์ซึ่งสามารถแนะนำพวกเขาไปยังศาลที่มีอำนาจที่ถูกต้องได้