คำพิพากษาที่ 25964 ลงวันที่ 2 มีนาคม 2023 ซึ่งออกโดยศาลฎีกา ให้ข้อมูลเชิงลึกที่สำคัญสำหรับการทำความเข้าใจการรวมอาชญากรรมเข้ากับการฆาตกรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการทารุณกรรมสมาชิกในครอบครัวหรือผู้ที่อาศัยอยู่ร่วมกัน หลักการนี้ซึ่งเคยมีการกล่าวถึงในคำพิพากษาของศาลก่อนหน้านี้ ได้รับการยืนยันอีกครั้งในคำตัดสินนี้
ศาลได้ตัดสินว่าการรวมการทารุณกรรมเข้ากับการฆาตกรรมนั้นไม่จำเป็นต้องมีความเชื่อมโยงระหว่างอาชญากรรมทั้งสอง แต่ขึ้นอยู่กับความสอดคล้องของเหตุการณ์ทั้งในด้านเวลาและสถานที่เท่านั้น กล่าวอีกนัยหนึ่ง เพื่อที่จะรวมการทารุณกรรมเข้ากับการฆาตกรรม ก็เพียงพอแล้วที่เหตุการณ์ทั้งสองเกิดขึ้นในบริบทของเวลาและสถานที่เดียวกัน
การรวมการฆาตกรรมที่ทารุณกรรมสมาชิกในครอบครัวหรือผู้ที่อาศัยอยู่ร่วมกันเข้ากับการฆาตกรรมที่ทารุณกรรมสมาชิกในครอบครัวหรือผู้ที่อาศัยอยู่ร่วมกันนั้น ขึ้นอยู่กับความสอดคล้องของเหตุการณ์ทั้งในด้านเวลาและสถานที่เท่านั้น ไม่จำเป็นต้องมีความเชื่อมโยงระหว่างอาชญากรรมเหล่านั้น
คำตัดสินนี้มีพื้นฐานมาจากบทบัญญัติหลายประการของประมวลกฎหมายอาญา โดยเฉพาะอย่างยิ่งมาตรา 572 (การทารุณกรรม) มาตรา 575 (การฆาตกรรม) และมาตรา 576 (เหตุการณ์ที่ทำให้โทษหนักขึ้น) เป็นสิ่งสำคัญที่ต้องทราบว่าคำพิพากษาของศาลก่อนหน้านี้ เช่น คำพิพากษาที่ 16578 ปี 2003 และคำพิพากษาที่ 12680 ปี 2008 ได้บ่งชี้ถึงความจำเป็นในการดำเนินการที่คล้ายคลึงกันแล้ว แต่คำพิพากษาที่ 25964 ได้ชี้แจงขอบเขตของหลักการนี้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
คำพิพากษาที่ 25964 ปี 2023 ถือเป็นการชี้แจงทางกฎหมายที่สำคัญเกี่ยวกับประเด็นการฆาตกรรมและการทารุณกรรม การทำให้เกณฑ์การรวมง่ายขึ้น โดยอาศัยเพียงความสอดคล้องของเหตุการณ์ ทำให้เกิดมุมมองใหม่สำหรับผู้ประกอบวิชาชีพด้านกฎหมาย และเน้นย้ำถึงความสำคัญของการคุ้มครองที่เพียงพอสำหรับเหยื่อความรุนแรงในครอบครัว ด้วยคำตัดสินนี้ ศาลฎีกาได้ยืนยันอีกครั้งถึงความมุ่งมั่นในการรับประกันความยุติธรรมในสถานการณ์ที่มีการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรง เช่น การทารุณกรรมภายในครอบครัว